محور اول: دريافت مطلوب خدمات سلامت حق بيمار است.
- ارائه خدمات سلامت باید:
1-1) شايسته شأن و منزلت انسان و با احترام به ارزش‌ها، اعتقادات فرهنگی و مذهبی باشد.
1-2) بر پايه‌ی صداقت، انصاف، ادب و همراه با مهربانی باشد.
1-3) فارغ از هرگونه تبعيض از جمله قومی، فرهنگی، مذهبی، نوع بيماری و جنسيتی باشد.
1-4) بر اساس دانش روز باشد.
1-5) مبتنی بر برتری منافع بيمار باشد.
1-6) توزيع منابع سلامت مبتنی بر رعایت ایمنی بیمار و عدالت و اولويت های درمانی بيماران باشد.
1-7) مبتنی بر هماهنگی اركان مراقبت اعم از پيشگيری، تشخيص، درمان و توانبخشی باشد.
1-8) به همراه تأمين کليه امکانات رفاهی پايه و ضروری و به دور از تحميل درد و رنج و محدوديت های غير ضروری باشد.
1-9) توجه ويژه‌ای به حقوق گروه‌های آسيب‌پذير جامعه از جمله كودكان، زنان باردار، سالمندان، بيماران روانی، زندانيان، معلولان ذهنی و جسمی و افراد بدون سرپرست داشته باشد.
1-10) در سريعترين زمان ممکن و با احترام به وقت بيمار باشد.
1-11) با در نظر گرفتن متغيرهايی چون زبان، سن و جنس گيرندگان خدمت باشد.
1-12) در مراقبت‌های ضروری و فوری (اورژانس)، بدون توجه به تأمين هزينه‌ی آن صورت گيرد. در موارد غيرفوری (الکتيو) بر اساس ضوابط تعريف شده باشد.
1-13) در مراقبت‌های ضروری و فوری (اورژانس)، در صورتی كه ارائه خدمات مناسب ممكن نباشد، لازم است پس از ارائه‌ی خدمات ضروری و توضيحات لازم، زمينه انتقال بيمار به واحد مجهز فراهم گردد.
1-14) در مراحل پایانی حیات که وضعیت بیماری غیرقابل برگشت و مرگ بیمار قریب الوقوع می باشد با هدف حفظ آسایش وی خدمات ارائه گردد. منظور از آسایش کاهش درد و رنج بیمار، توجه به نیازهای روانی، اجتماعی، معنوی و عاطفی وی و خانواده اش در زمان احتضار می باشد. بیمار در حال احتضار حق دارد در آخرین لحظات زندگی خویش با فردی که می خواهد همراه گردد.